خبرنامه وب سایت:
آمار
وب سایت:
فایل ورد قابل ویرایش
توضیحی مختصر از مقاله :
کرچک یکی از گیاهان دارویی است که سابقه ی استفاده از آن توسط انسان به 4000 سال قبل از میلاد حضرت مسیح (ع) بر می گردد. كلمه Ricinus بر گرفته از يك اصطلاح لاتين به معنای "كنه سگي" می باشد. علت اين نامگذاری شباهتی بود كه لينائوس ميان دانه اين گياه و كنه هايی كه معمولا در سگها ديده مي شود، مشاهده كرد. يهوديان گياه كرچك و دانه آن را به نام كيكايون می شناسند. اين نام نشان دهنده آن است كه اين گياه احتمالا گياهی است كه خداوند آن را روياند تا بر سر حضرت يونس (ع) كه در خارج شهر نينوا نشسته بود سايه افكن شود.از نظر صنعتی و کاربردهای درمانی و غیر درمانی نیز از دیر باز همانند دیگر مردمان از روغن آن جهت روشنایی خانه های خود از آن استفاده می کردند .
خواص دارویـــی كرچـــــك
فارسى آن بید انجیر مى باشد، در کوردستان به آن گرچک (گه رچه‌ك) می گویند، در شیراز به آن كنتو گویند، ولى در همه شهرهاى ایران به نام بركى كرچك معروف مى باشد. عربى آن خورع است. گیاه کرچک پایا است . یعنى ریشه آن سالها در زمین مى ماند و همه ساله از آن ساقه اى تازه مى روید. و پس از گل كردن و دانه دادن، خشك شده و از بین مى رود و سال بعد مجددا از آن ریشه ساقه اى نو بیرون مى آید. در جنوب ایران نوعى ازآن به صورت درختچه است كه چهار متر طول دارد، برگهاى آن بزرگ و شبیه برگ انجیر است. گلهاى گیاه آن خوشه اى بوده و در ماههاى مرداد تا شهریور ظاهر مى شوند و به صورت نر و ماده مى باشند.میوه آن به صورت كپسولى خاردار است كه معمولا داراى سه دانه روغنى است. در این دانه ها مقدار روغن تا 60 درصد هم مى رسد. دانه هاى آن علاوه بر روغن داراى مواد معدنى و سفیده اى و چند عامل دارویى است. برگ و دانه هاى آن ملین و محلل اورام است، و خاصیت لینت دانه هاى آن بیشتر از برگ است. دو عدد مغز و دانه آن را ساییده و با عسل بنوشند، مسهل خوبى براى بلغم است و اشتها را از بین مى برد. مقدار خوراك دانه هاى آن از پنج تا ده عدد است. ولى براى اطفال خوب نیست و گاهى تولید مسمومیت شدید و خطرناك مى كند، به طورى كه مصرف 3 تا 4 دانه در اطفال و 15 دانه در اشخاص بزرگ موجب مرگ مى شود. ضماد دانه هاى آن جهت زگیل و كك و مك و نرم كردن ورمهاى سخت و تسكین ورم مفاصل و نقرس، و با سركه جهت ورم پستان و اواخر باد سرخ تجویز مى شوند. برگ آن ضعیف تر از دانه هاى آن است، ولى قدرت پادزهرى آن بیشتر است. نوشیدن جوشانده برگهای کرچک باعث رفع یبوست و ترکهای پا و انگشت های دست می شود. براى رفع مسمومیت تریاك، خوردن عصاره برگ آن بطور مكرر و قى كردن توصیه شده است. ضماد دانه هاى آن با آرد جو جهت ورمهاى گرم چشم و ورم زیر گلو و سایر اعضا نافع است. مالیدن آن به بناگوش براى رفع گوش درد سودمند مى باشد. و با كف دریا (ذبد البحر) جهت گرى و با آب تره جهت بواسیر چه بخورند و چه بمالند مفید مى باشد. "داروسازان سنتى ایران جهت معالجه بواسیر چنین دستور داده اند كه مقدارى دانه هاى كرچك را در ظرف مسین ریخته روى آتش گذاشته و روى آن را با یك ظرف مسین بپوشانند و بگذارند تا خوب گرم شده روغن بیاندازد و براى هر مثقال آن 0.1 گرم كافور خالص در آن ریخته و باز سر آن را بپوشانند تا گداخته شود، بعد از روى آتش برداشته، بگذارند سرد شود و بعد از طهارت پس از قضاى حاجت، موضع را خوب شسته و خشك كرده و این روغن را نیم گرم كرده بمالند تا از بین برود". مالیدن این روغن جهت پوسته شدن پوست بدن و جوشهاى عصبى و كك و مك نیز مفید مى باشد.
نظرات شما عزیزان:
